Santuario dei Ss. Vittore e Corona

Santuario dei Ss. Vittore e Corona (Sanctuarium van de Heiligen Victor en Corona)

Anzł (Feltre) | Veneto | Italia

Santuario dei Ss. Vittore e Corona

Volgens de traditie was Sint-Victor een christelijke legioensoldaat die gelegerd was in Egypte (of Syriė) ten tijde van de Romeinse keizer Marcus Aurelius. Omdat hij bleef volharden in het belijden van zijn godsdienst werd hij onthoofd (in het jaar 168 of 171).

De Heilige Corona was de echtgenote van een medestrijder van Sint-Victor. Ook zij wilde haar geloof niet opgeven en terwijl zij werd gemarteld riep ze luid om Gods zegen. Ook zij stierf een wrede marteldood: twee palmen werden omgebogen waarna zij aan de toppen werd gebonden. Door de kracht van de palmen werd ze uit elkaar gescheurd.

Volgens de traditie kwamen de lichamen van de twee martelaren in Feltre in de 9e eeuw en werden ze op de huidige plaats bijgezet tussen 1096 en 1101.

Toen de kar die de resten van de Heilige Martelaren de smalle kloof van de Piave passeerde, aan de voet van de Monte Miesna, vlakbij Feltre, vond een wonderbaarlijke gebeurtenis plaats. De paarden weigerden verder te lopen. De wielen leken aan de weg genageld. Men wisselde de paarden, men zette er ossen voor, de bisschop hield plechtige gebeden maar alles zonder resultaat. De kar bewoog geen centimeter. Maar de nacht erop verscheen Sint-Victor aan een boerenmeid uit Anzł en zei haar dat ze haar twee koeien voor de kar moest spannen en ze vervolgens los moest laten. De koeien zouden tonen waar de lichamen heen moesten. Aldus geschiedde. Toen de vaarzen voor de kar stonden en werden losgelaten renden ze de berg op, tot de plek waar nu het heiligdom staat. De sporen van de koeien en de kar zijn nog duidelijk te zien in een kapel die je onderweg (als je het voetpad neemt) tegenkomt.

Tot zover de legende.

Het klooster is mooi gelegen op een rotsige uitloper van de Monte Miesna. Het kloostercomplex werd gebouwd op initiatief van Giovanni de Vidor na terugkomst van de eerste kruistocht en ingewijd in 1101. De vormen zijn romaans met een sterke Byzantijnse invloed.

Het interieur is verwant met de vroegchristelijke kerken uit het oostelijke Middellandse Zeegebied, in de vorm van een 'ingeschreven' Grieks kruis. De kerk is overwelfd met kruis- en tongewelven en heeft rechthoekige absiden. De oostelijke arm van het kruis, het presbyterium, heeft een galerij met zuilen die zijn versierd met ingekerfde patronen. De zuilen zijn waarschijnlijk afkomstig uit het midden oosten. Midden in dit priesterkoor staat de tombe van de twee titelheiligen, waarschijnlijk uit de 12e eeuw met een opschrift uit 1355. Rechts naast de tombe een bisschopszetel uit één stuk steen uit de 12e eeuw.

Achter de apsis, in de 19e-eeuwse sacristie, bevindt zich op twee zuilen met Byzantijnse kapitelen de rijk versierde graftombe van Giovanni da Vidor (1096).

De wanden en kolommen van de hele kerk zijn bedekt met fresco's uit de 12e tot 14e eeuw. Meest in het oog springend zijn de grote lunetten van het transept: Laatste Avondmaal, Onze-Lieve-Vrouw van de Genade en Laatste Oordeel - geschilderd door een meester uit Padua die sterk onder invloed stond van Giotto (omstreeks 1320-30); ook de schildering van de Heiligen Victor en Corona (rechterwand) en de fresco's van de absis zijn van hoge kwaliteit.

De huidige kloostergebouwen zijn voltooid in 1494. De fresco's in de lunetten van de kruisgang stammen uit de 17e eeuw en stellen de wonderen voor van de Heiligen Victor en Corona. In de kloostergebouwen bevinden zich nog interessante schilderingen, waaronder een Sint-Hiėronymus, toegeschreven aan Luca Giordano.